De grote beelden die Sietske van Zandbergen maakt, zijn van keramiek. Dat is klei die in een heel hete oven wordt gebakken. Meestal wordt keramiek gebruikt om er iets moois van te maken, zoals beschilderde vazen en servies. Maar Sietske houdt van dingen die lekker lelijk zijn of een beetje griezelig. Voor haar beelden gebruikt ze fantasie-figuren die ze tegenkomt in reclames, filmpjes voor kinderen of in de speelgoedwinkel. Die vrolijke poppetjes en schattige speelgoedmonsters zijn eigenlijk ook vreemd en eng. Dat dubbele laat Sietske in haar beelden zien, zodat je niet goed weet wat er er van moet vinden. Zijn deze figuren nou echt zo leuk, lief of aantrekkelijk?

Jan Patat, het lachende mannetje met een zak patat als lijf, dat bij snackbars op de stoep staat, is helemaal niet blij in de beelden die Sietske van hem maakte. Met een oud, treurig gezicht zit hij moe op de grond, alsof hij geen zin meer heeft om een frietreclame te zijn. Of hij ligt op de grond, als een omgevallen zak patat, en lijkt om hulp te roepen. De draak van die ook op Fort Ruigenhoek te zien is, heeft Sietske in zachte kleuren geschilderd. Alsof het een knuffelbeest is. Maar alles aan de draak is zò groot: z’n bek met tanden en de scherpe stekels op z’n hoofd. Je krijgt zin om de draak te aaien, maar ook weer niet.