Het waait heel hard op het toneel. De acteurs spélen niet dat het stormt, de wind blaast hier écht. Alles wat kan wegwaaien, vliegt de lucht in: plastic zakjes, snoeppapiertjes, maar ook grote stukken plastic en meters dunne stof. Het blijft allemaal rondfladderen, en dat ziet er geweldig uit. Alsof al die wegwaai-spullen dansen in de lucht. Dat komt doordat vier luchtblazers uit elke hoek tegen elkaar in staan te blazen. De wervelwind die zo ontstaat, zorgt ervoor dat lichte dingen alle kanten op schieten. Twee vreemde mannen komen steeds met nieuwe materialen aanzetten om te kijken of die ook zo mooi in de wind kunnen bewegen. Het grappige is, dat ze de hele tijd in gevecht raken met alles wat ze in de wervelwind loslaten. Ze worden erdoor aangevallen, ze raken verstrikt in de rondvliegende stof of ze verdwijnen er helemaal in. Intussen maken de twee mannen de wonderlijke beelden, met wat ze laten wegwaaien en ook met kostuums waarmee ze zelf worden opgeblazen. Soms ondergaan ze geestig onnozel wat er met hen gebeurt, dan weer zijn het slimme goochelaars met spectaculaire trucs.   

Tochtgat is de derde voorstelling die Jef Van gestel en Peter Vandemeulebroecke samen bedachten en maakten. Ook bij Kadrage en met Deeg, die allebei op Tweetakt te zien waren, nam dit tweetal het publiek mee in een eindeloze, wilde fantasie. Heerlijk is het droogkomische spel van de mannen, die samen optrekken maar elkaar ook dwars zitten. Tochtgat is superieure, woordloze slapstick. En de storm die hier op het toneel laten raast, vertelt ook over de rotzooi die de mensen veroorzaken: aan het eind zijn de mannen omringd door een muur van rondvliegend plastic.