Ze lijken totaal anders: de lange ballerina en de kleinere hiphop-danser. Als ze met elkaar dansen, zie je eerst vooral de verschillen. Zij beweegt sierlijk en rechtop, hij buitelt over de vloer. De twee vinden elkaar in het spelen met de paraplu’s op het toneel. Daar kan je een huisje mee maken, je kan ze ronddraaien bij een showdansje, en als het papiersnippers regent, kan je eronder schuilen.  

Choreograaf Amala Dianor begon zelf als hiphop-danser, en volgde daarna een officiële dansopleiding. Al tien jaar maakt hij voorstellingen over de ontmoeting tussen verschillende dansstijlen en culturen, die hij virtuoos mixt. Zo bracht hij dansers uit West-Afrika en Europa bij elkaar. Hij werkte altijd voor een publiek van volwassenen. Om zich in te leven in een toeschouwertjes vanaf twee jaar, is hij in crêches gaan meelopen.  

De vraag om een dansstuk voor de allerkleinsten te maken, kwam van een instituut voor dansontwikkeling in het Franse Roubaix. Daar vragen ze professionele choreografen om eens iets te maken voor heel jonge kinderen, omdat dit zo weinig gebeurt. ‘Les mouvement miniscules’ heet dit initiatief: piepkleine bewegingen. Het resultaat is een speelse, vrolijke vertelling, die ook een piepjong publiek meeneemt.